To umiejętność zauważania tego co się dzieje, wtedy kiedy to się dzieje.

To oznacza, że kiedy pijesz kawę czujesz jej smak, zapach, czujesz jak się ma Twoje ciało w pozycji, w której siedzisz, słyszysz dźwięki, które docierają do Ciebie w tym momencie.

Możesz jeszcze inaczej pić kawę – myśląc o tym, co jeszcze masz do zrobienia, zastanawiając się dlaczego rano tak się zachowałaś/zachowałeś, jak można było coś lepiej rozegrać, planując inaczej rozwiązać sprawę po południu – i nagle jest po kawie… jak smakowała? Jak się czułaś/czułeś w ciągu tych minut? Nie wiadomo… Zniknęło kilka-kilkanaście minut Twojego życia.

Dlaczego to jest ważne?

Nasze myśli mogą „być” wszędzie – tutaj, w pracy, w parku, w zimie, w maju. Mogą krążyć wokół przeszłości… Możemy wspominać szczęście lub nieszczęście – wyjazdy, sukcesy, kłótnie, błędy. Ale to już się wydarzyło i nic tego nie zmieni. Możemy też skupiać się na przyszłości – wyobrażać sobie nasz przyszły dom, wakacje, figurę. To może się wydarzyć lub nie.

Natomiast nasze ciało, dzięki któremu jesteśmy w stanie przeżywać życie – jest tu i teraz. Nauczenie się zauważania tego co się wydarza, pozwala na pełne doświadczanie życia. We wszystkich jego aspektach.

– zauważenie tego, że jest dobrze – daje nam poczucie tego, że doświadczamy dobra, a nie że tylko marzymy, że kiedyś będzie lepiej

– zauważenie tego, że jest źle – karze nam się zmierzyć z trudnością – poradzić sobie, przetrwać, nabrać siły dzięki temu doświadczeniu. Jeśli uciekamy myślami w przeszłość lub przyszłość, żeby nie widzieć tego, co się dzieje teraz, może nam być trudno poradzić sobie z doświadczeniem. Zamiatamy je pod dywan, ale kiedyś i tak się o nie potkniemy.

– zauważenie tego co jest, pomaga zachwycić się sobą, światem – czasem w pogoni za „lepszym życiem” (cokolwiek to dla kogoś oznacza), nie zauważamy uśmiechu sąsiada, nie słyszymy szumu drzew za oknem, nie czujemy smaku obiadu, nie widzimy jaki mamy piękny kolor włosów, czy oczu

– zauważenie tego, jak się czują nasze ciała, pozwala zatroszczyć się o siebie, poczuć kiedy potrzebujemy czasu, by odpocząć, kiedy zjeść, a kiedy przestać jeść

– zauważenie tego, jakie są w nas emocje, pomaga rozpoznać co się dzieje – czy ktoś przekracza nasze granice, czy przeżywamy stratę, czy uzależniamy nasze samopoczucie od czyjegoś działania lub bierności…

I oczywiście – nie jesteśmy w stanie być cały czas świadomi wszystkiego, co się dzieje wokół nas.

Co więcej – nasz mózg, który pozwala nam marzyć, planować, przewidywać skutki – jest fantastycznym narzędziem, dzięki któremu się rozwijamy i osiągamy cele. I warto z niego korzystać.

Nasza pamięć zarówno sukcesów jak i porażek, czy znajomość historii, to źródło siły, skarbnica sposobów radzenia sobie w różnych sytuacjach. To lekcje, z których można wyciągać wnioski. Z tego też dobrze jest czerpać pełnymi garściami.

Chodzi o to, żeby umieć zarządzić tym, czym zajmuje się nasz mózg. Żeby to nie było tak, że siedzimy na wykładzie, a potem i tak trzeba przeczytać cały podręcznik, bo „odpłynęliśmy” w stronę planowania stroju na wieczór, posiłku na jutro, czy gdziekolwiek indziej. Żeby nie było tak, że bawimy się z dzieckiem, ale przegapiliśmy podział ról w zabawie, bo myśleliśmy nad prezentacją do pracy.

Czy to jest proste?

Takim się wydaje, ale nie jest. Wsiadamy do samochodu, i nagle jesteśmy pod domem, nie pamiętając nic z trasy, którą jechaliśmy. Jemy obiad i nie wiemy, czy był smaczny, bo myślami byliśmy na ważnym spotkaniu. Idziemy pod prysznic i nie wiemy czy już umyliśmy głowę, bo „przerabialiśmy’ w myślach poranne spięcie z sąsiadem…

W uważności chodzi o to, żeby pod prysznicem być pod prysznicem😊

Jak do tego dojść?

Jest szereg ćwiczeń i narzędzi, które pomagają rozwijać uważność. Podstawowym jest medytacja mindfulness, gdzie naszą uwagę skupiamy na oddechu. Nie polega ona na niemyśleniu, na oczyszczaniu umysłu z czegokolwiek. Polega na kierowaniu uwagi i obserwacji tego, co się dzieje w nas i wokół nas.

To coś więcej.

Medytacja rozwija nie tylko umiejętność kierowania naszej uwagi na konkretny obszar, czy umiejętność koncentracji.

Medytacja prowadzi do zauważania coraz większej ilości szczegółów tu i teraz. To trochę tak jakbyśmy mieli magiczny filtr, który powoli zmienia czarno-białą fotografię na kolorową. Słyszymy dźwięki, których wcześniej nie zauważaliśmy, czujemy nowe zapachy, dostrzegamy rzeczy, które są z nami od zawsze i nasz mózg przestał je zauważać.

Lepiej czujemy i widzimy.

To wszystko dzieje się także w odniesieniu do nas samych – coraz lepiej czujemy nasze ciała, coraz lepiej widzimy jak przeżywamy (tłumimy/wypieramy) emocje, bardziej świadomie możemy wykorzystać ciało i oddech, żeby być w zgodzie z naszymi uczuciami, żeby poradzić sobie ze stresem, żeby o siebie zadbać.

Praktykowanie uważności poprawia życie w tak wielu obszarach, że tu je tylko wymienię, a rozwinę w osobnym wpisie: usprawnia pamięć, koncentrację i uwagę; pomaga radzić sobie ze stresem, z natłokiem myśli, ułatwia zasypianie; poprawia kondycję psychofizyczną; otwiera na inne punkty widzenia, zwiększa kreatywność; poprawia relacje dzięki uważnej komunikacji.

Jak zacząć?

Bardzo polecam znalezienie nauczycielki/nauczyciela mindfulness, która/y organizuje kurs w grupie. Grupa daje efekt synergii – nauczycie się nie tylko na podstawie własnych przeżyć, ale też dzięki doświadczeniom innych kursantów. Grupa motywuje i inspiruje.

Jeśli nie macie takiej możliwości lub nie jesteście na to gotowi, można zacząć od pracy samodzielnej. Są podręczniki, które w usystematyzowany sposób przeprowadzą Was przez teorię i ćwiczenia. Są nagrania medytacji do znalezienia w internecie (szukajcie medytacji mindfulness lub medytacji uważności), są aplikacje, które pomogą Wam pogłębić wiedzę i rozwijać praktykę w sposób ustrukturyzowany.

Życie warto przeżywać tylko „teraz”. Poszukiwanie szczęścia w przyszłości, czy rozpamiętywanie przeszłości, zużywa naszą teraźniejszość. Nie zauważamy cennych chwil, a przez to nie doświadczamy życia w pełni, świadomi tego, co ważne, rozwijające, wartościowe.